Guillaume Gillain Trio plays Nat King Cole Jazz The Music Village Brussel (31-08-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: The Music Village © Rootsville 2021

Na de superconcerten van de vorige weken, trok ik terug naar The Music Village om het trio gevormd door Guillaume Gillain (zang, gitaar), Julien Gillain (zang, piano) en Andrew Bolton (zang, bas) hun hommage aan hun nu al meer dan vijftig jaar geleden overleden mentor te aanschouwen. Het trio verkent de diverse kleuren die de drumloze formatie met gitaar, piano en contrabas biedt. Deze muzikanten hernemen de grote standards uit het swingtijdperk. Bij enkele nummers lieten deze topmuzikanten zich bijstaan door de bekende tapdanser, Grégoire Vandersmissen.

Nathaniel Adams Coles aka Nat King Cole was een Amerikaanse jazzzanger, pianist en songwriter. Cole werd algemeen beschouwd als een van de beste mannelijke vocale jazz- en balladvertolkers van de jaren vijftig en zestig. Cole rookte drie pakjes Kool-mentholsigaretten per dag. Volgens Cole droegen de sigaretten ertoe bij dat zijn stem voldoende laag bleef. Om die reden rookte hij voor iedere plaatopname meestal drie sigaretten achter elkaar. In het najaar van 1964 merkte Cole dat hij gewicht verloor. In oktober 1964 werd bij hem longkanker geconstateerd. De verschillende behandelingen, waaronder een kobalttherapie, sloegen niet aan en Nat King Cole overleed begin 1965 op 45-jarige leeftijd in het St. John's Hospital in Santa Monica (Californië). Nat King Cole werd begraven op Forest Lawn Memorial Park in Glendale (Californië).

En zo werd er gestart met een krachtige opener “Reet petite and gone”, een nummer dat niet van Nat King Cole was, meteen voorzien van een flukse pianosolo en gezongen met veel panache. In speltempo volgden: “Love”, een ode aan de liefde, met veel karakter gezongen in een uiterst smaakvol duet met de pianist (“Love is more than just a game for two”). “Sweet Lorraine”, met een glansrol voor de verbluffend beweeglijke tapdans van Grégoire Vandersmissen, die als een toreador van de Gilles de Binche voor spektakel en voetgewijze percussie zorgde. Hem bezig zien was een lust voor oog en oor …

Ook tijdens “Buddy’s Chick” liet hij zijn voeten knallen en knakken alsof het castagnetten waren. Een mooi en bijzonder leuk extraatje bovenop een topshow. “Old Country” werd gezongen door de pianist, wiens stem het midden hield tussen Nino Ferrer en Gilberto Gil, gevolgd door “Straighten up”, een uptempo crowdpleaser werd de eerste set afgerond. Met “Goody goody”, on a bluesy note en met een mooi duel tussen de contrabas en de blues gitaar. werd de eerste set afgerond. Het enthousiaste publiek kon even op adem komen en zich tegoed doen aan al het lekkers dat op de kaart van de Music Village in aanbieding staat, en dat was even nodig na al dit fraaie entertainment.

Goedgemutst hervatte het trio met hun fel gesmaakte interpretatie van Louis Jordan zijn “Let the good times roll” (ook het lijflied van ene BB King en van Boogie Boy).  The music village indeed is a great place to spend some cash. De funny factor sloeg aan als zoete broodjes en ook de contrabassist mocht zijn mooie bariton laten horen tijdens de ballade “Into each life” (comes rain, comes shine, inderdaad …) onder subtiele, spaarzame doch zeer efficiënte pianobegeleiding.

“Nature Boy” geschreven door Eden Ahbez in 1947 en is deels autobiografisch geconcipieerd, een wederom zalig geserveerde portie drama. Hierna nog “It's only a paper moon” wederom gekruid met de moves en het voetenspel van ons aller tapdanser Grégoire “the killer” Vandersmissen, dit alles deed ons ook nostalgisch heimwee voelen naar de Marx Brothers …originele titel “If you believed in me”.

Daarna nog de klepper “My kind of town” (ook gezongen door Ol’ Blue Eyes Sinatra Frank en recenter nog door Lady Gaga) met spotlight op contrabassist Andrew Bolton. We naderen de finale met de bluesy grain van “Road 66” op de tonen van een zinderende ritmegitaar en een bedwelmende pianola. Grégoire mocht weer in de voetsporen van Fred Astaire tijdens “Exactly like you” met meerstemmige, sehr welluidende zang als backing track.

Als bis kregen was nog een scheut gospel met “Stardust”, gecomponeerd door Hoagy Carmichael, enkel voor piano en zang, nog een flard “Down by the river side” and it was over. Pure klasse, iedereen kon welgezind naar huis. Game, set and match, Nat King Cole draaide zich met een brede smile om in zijn graf en ik zocht ook mijn welverdiende bed op. Topconcert!